Niemieckie naczelne dowództwo

Książkę tę napisano dla uczczenia wszystkich, którzy dla ojczyzny życie oddali, wszystkich, którzy dla niej cierpieli.

Nie będzie ona wielbiła czynów poszczególnych jednostek. Ci z żyjących, którzy chcą widzieć, nie potrzebują herolda; zaś przyszłym pokoleniom głos mocniejszy niż mój wyśpiewa hymn o niemieckiej ofiarności, wierności i bohaterstwie okazanym w tych najcięższych, a jednak wspaniałych dniach.

Książka ta, podając to, co uświadomiłem sobie w czasie zaszłych wypadków, starać się będzie wyjaśnić w sposób ogólnie zrozumiały myśli operacyjne, za pomocą których najlepszych w naro­dzie prowadzono do walki i zwycięstwa w tych dwóch latach wojny, podczas których stałem na czele Naczelnego Dowództwa.

Wywody moje nie zawierają historii wojny w zwykłem tego słowa znaczeniu. Zajmują się one wydarzeniami wojennymi i innymi wypadkami, pozostającymi z nimi w związku, o tyle tylko, o ile należało je uwzględnić dla uzasadnienia postanowień Naczelnego Dowództwa.

Wywodów tych nie napisałem gwoli pochlebienia komu­kolwiek lub poniżenia. Tylko tam wypowiedziałem sąd, tylko tam wysnułem wniosek, gdzie było to nieodzowne dla wyjaśnienia mego postępowania. Świadomie zrzekłem się wszelakich ozdób, wszelkiego odbiegania od przedmiotu i ilustrowania wydarzeń. Dalszą moją działalność służbową opiszę później osobno.

Frazesy, samoułuda i kłamstwo strąciły Niemcy na dno prze­paści; one to zdławiły w naszym ongi mocnym i dobrym narodzie zmysł rzeczywistości. Dalsze trwanie tych przywar jest dla nas groźne: zamienić może nas na zawsze w niewolników. Nie powinny one przynajmniej znaleźć przystępu tu, gdzie mowa o kierowni­ctwie najpotężniejszymi bojami, jakie kiedykolwiek naród przebył.

Berlin, sierpień 1919.

v. Falkenhayn.

~ fragment podchodzi z Przedmowy

DODAJ TWOJĄ OPINIĘ